Κάθε χρόνο το ίδιο κενό συναίσθημα έχουν αυτοί που αφήνουν πίσω τους ζώα στα νησιά στο τέλος του καλοκαιριού. Τι θα γίνει το χειμώνα? Πως θα επιβιώσουν?
Οι απαντήσεις από γνωστούς και φίλους είναι λίγο πολύ γνωστές σε όλους αυτούς που μπαίνουν στη διαδικασία να απασχολήσουν το μυαλό τους με τέτοιες απορίες: «βρίσκουν και τρώνε», «είναι κυνηγοί», «οι γάτες αντέχουν», «οι σκύλοι βρίσκουν άκρη» και άλλα αντίστοιχα χαριτωμένα που οριοθετούν και τελειώνουν την κουβέντα.
Η αλήθεια είναι ότι αν τον επόμενο χρόνο θυμηθείτε τις φάτσες που αφήσατε πίσω, σχεδόν ποτέ δε θα βρείτε τα ίδια ζώα στο ίδιο σημείο. Το 95% έχει πεθάνει από ασιτία και ασθένειες κατά τη διάρκεια του χειμώνα σε περιοχές που δεν υπάρχει κίνδυνος να πεθάνουν από αυτοκίνητα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, έχουν σκοτωθεί, κακοποιηθεί κ.α.
Αυτός είναι άλλωστε και ο νόμος της φύσης. Σε περιοχές που υπάρχουν αστείρωτα ζώα, υπάρχει μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας, ώστε να αρκεί η διαθέσιμη τροφή για τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Τι κάνει όμως κάποιος όταν βρίσκεται σε ένα νησί και έχει μπροστά του πολλούς μελλοθάνατους?
Σε αυτό το δίλημμα βρέθηκα για μία ακόμη φορά το 2016 στην Τήνο. Διακοπές στο πιο όμορφο σημείο του νησιού, πάνω σε ένα βράχο με θέα μόνο το γαλάζιο του ουρανού και το μπλε της θάλασσας, που δεν υπάρχει κανείς γύρω σε μεγάλη απόσταση, ενώ την περίοδο που επισκεφθήκαμε το νησί, ήμασταν οι τελευταίοι επισκέπτες του οικισμού. Μόνη μας παρέα ήταν το πλοίο που περνούσε το βράδυ και έριχνε τον προβολέα πάνω μας, μετά από δικό μας σήμα με τον φακό.
Σταθερός «πελάτης» ήταν για μία ακόμη φορά ο αστείρωτος Παππούς (ποιος να τον στειρώσει άλλωστε), ενώ προς μεγάλη μας έκπληξη, ζωντανά ήταν και τα γατιά που καταφέραμε να αποπαρασιτώσουμε το 2015, τέσσερα θηλυκά, το χαρέμι του Παππού. Γύρω του και πάνω του, ήταν περίπου 10 μωρά γατάκια από 2 εως 5 μηνών.
Μεγάλη η χαρά μας τις πρώτες μέρες, καταφέραμε και αποπαρασιτώσαμε όλα τα μωρά, ευτυχώς ήταν όλα υγιή, όλες τις μαμάδες και φυσικά τον λατρεμένο μας Παππού. Τους δώσαμε τις καλύτερες δυναμωτικές τροφές που είχαμε προμηθευτεί γι’αυτό το σκοπό και μέσα σε μόλις λίγες ημέρες είχαν όλοι γίνει αφράτοι.
Καθημερινά θαυμάζαμε αυτά τα ζώα, πόσο όμορφα ήταν, πόσο ανέμελα έπαιζαν, πόσο ευτυχισμένα ήταν σε ένα τέτοιο απίθανο μέρος. Είχαμε εντυπωσιαστεί που μπορούσαν να κοιτούν τη θάλασσα, τον ήλιο και τον ουρανό, που δεν κινδυνεύουν σχεδόν από τίποτα στον μικρό αδιέξοδο χωματόδρομο.
Η μέρα του αποχωρισμού όμως δεν άργησε να έρθει και τα μικρά μας φιλαράκια το γνώριζαν, γι’αυτό φρόντιζαν να τρώνε κάθε μέρα όσο περισσότερο φαγητό μπορούσαν και να πίνουν πολύ δροσερό νεράκι.
Το δίλημμα είναι το εξής: Αν βρούμε φαγητό γι’αυτούς τους γάτους για όλο το χειμώνα θα αυξηθούν με απίστευτο ρυθμό, ενώ αν δεν τους προμηθεύσουμε με φαγητό, ξέρουμε ότι οι πιο αδύναμοι θα πεθάνουν.
Σε ένα νησί που δεν υπάρχει πρόγραμμα στειρώσεων και που η διαδικασία στείρωσης είναι ολόκληρη διαδικασία, αφού ο τοπικός κτηνίατρος ζητάει τρελά ποσά, ενώ από την άλλη οι ομάδες εθελοντών γιατρών για να έρθουν ζητούν την έγκριση του Δήμου και του τοπικού γιατρού, τι είναι το σωστό να κάνουμε?
Η αλήθεια είναι ότι φίλοι και γνωστοί με ρωτούν πως γίνεται να αγαπώ τόσο πολύ τις γάτες, ώστε να χαλάω τη διάθεση μου και τις διακοπές μου για να βρω λύση, όμως προσωπικά αναρωτιέμαι πως γίνεται να υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να συνεχίσει να ζει ανέμελος αφήνοντας πίσω τους μελλοθάνατους.
Για την Τήνο και τους μελλοθάνατους, έχουμε ξεκινήσει μια προσπάθεια να μαζέψουμε χρήματα στην Κτηνιατρική Κλινική Κυκλάδων του Μανώλη Βορρίση, ώστε να μπορέσουμε μέσα στο χειμώνα να στειρώσουμε όσες περισσότερες γίνεται.
Αν θα θέλατε να υποστηρίξετε αυτή την προσπάθεια, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη σελίδα Tinos Animal Welfare
Μαρίνα Λυμπεροπούλου
Pets.gr
